به گزارش ایسنا، داربی ۹۵ تهران یک بار دیگر روی زشت خود را درست چندین ثانیه قبل از اتمام زمان قانونی مسابقه به نمایش گذاشت. بازیکنان و از همه بدتر برخی از مربیان و عوامل باتجربه دو تیم با فرارهای تند و تیز و مشت و لگد خود، هواداران و بینندگان تلویزیونی را انگشت به دهان گذاشتند و نشان دادند که اوضاع خراب‌تر از چیزی است که تصور می‌شود.
مدتی تصور غالب این بود که مشکل اصلی تقابل دو تیم، هواداران دو آتشه است که با شعارها و حرکات خود باعث تهییج بازیکنان می شوند و آن ها را به یک درگیری تمام عیار سوق می دهند ولی به لطف ویروس کرونا (!!) مشخص شد که مشکل از جای دیگری است.
آخرین پرده از درگیری در بازی دو تیم به شامگاه بیست و چهارم اردیبهشت بازمی‌گردد که بعد از ۹۰ دقیقه بازی نه چندان زیبا و اما کاملا خشن که با داد و فریادهای بی‌مورد بازیکنان موجب افت فنی مسابقه شده بود، همه در انتظار دمیده شدن سوت پایان مسابقه بدون هیچ حرف و حدیثی خاصی بودند ولی یک جرقه برای روشن شدن چاشنی درگیری‌ها کافی بود تا بازیکنان و برخی مربیان به جان هم بیفتند و بزرگ و کوچک به همدیگر حمله‌ور شوند.
این اتفاق در شرایطی رخ داد که شواهد نشان می دهد مشکلی جدی در طول مسابقه وجود نداشت و دوران حضور برخی از حاشیه‌سازها هم در این مسابقه حساس به سر آمده اما چند حرکت کودکانه برای شروع تنش و درگیری کافی بود.
اگر چه خطای محمد نادری خشن بود اما قوانین فوتبال برای این قبیل حرکات خشن تنبیه قانونی را در نظر گرفته ولی برخی بازیکنان متعصب‌نما، با آغاز درگیری، یک غائله بزرگ را به راه انداختند تا توده‌ای انسان بالغ در قرن بیست و یکم به جان هم بیفتند و بیهوده هیاهو به راه بیاندازند؛ آن هم در شرایطی که هیچ دلیلی برای این اتفاق وجود نداشت.
اگر چه قیاس فوتبال اروپا با فوتبال آماتوری ایران درست نیست ولی برای درک تفاوت کافی است نگاهی به بازی های حساس روزهای اخیر در فوتبال اروپا بیاندازید: رئال مادرید – چلسی، بارسلونا – اتلتیکو مادرید، میلان – یوونتوس، منچستر یونایتد – لیورپول و … که همگی در اوج حساسیت و اهمیت برگزار شد، بدون کمترین درگیری و با کیفیت فنی نسبتا بالا برگزار و تمام شد اما الکلاسیکوی وطنی به محلی برای زورآزمایی فوتبالیست ها بدل شده تا بعد از ماجرای بازی پرسپولیس و سپاهان، همچنان ضعف اخلاقی در فوتبال ایران در وخیم‌ترین وضعیت خود قرار داشته باشد.
آقای عزیزی خادم، این حال فوتبال ایران است. امید است که کمیته انضباطی و کمیته اخلاق فدراسیون تحت مدیریت شما “درد” را درست بشناسد درست عمل کند و درست درمان نماید. شعار فوتبال را به اینجا رسانده. لطفا شما دیگر شعار ندهید.
انتهای پیام