به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «یک شکست بزرگ، یک شرمساری غیر قابل توصیف. اینها بخشی از احساسات مخاطب فوتبال است، وقتی با رای کمیته انضباطی فدراسیون مواجه می‌شود. این کمیته در پی درگیری‌های رخ داده در بازی سپاهان – پرسپولیس، عده‌ای را به صورت تعلیقی و قطعی محروم کرده که حکایتش جدا است.
با این حال بخش دردناک ماجرا به محرومیت دو تیم از میزبانی در بازی رفت و برگشت فصل آینده مربوط می‌شود. به این ترتیب پرسپولیس و سپاهان در لیگ بیست‌ویکم باید هر دو دیدار خود را در زمین بی‌طرف برگزار کنند. می‌دانید جنبه غم‌انگیز داستان چیست؟ این که ما چند سال است داریم به آب و آتش می‌زنیم تا ثابت کنیم برگزاری مسابقات فوتبال ایران با عربستان در خاک بی‌طرف شایسته نیست اما در عمل حتی توانایی لازم برای برگزاری یک بازی لیگی ساده را هم در کشور خودمان نداریم. وقتی پرسپولیس – سپاهان باید به زمین ثالث برود، چرا ایران – عربستان نباید چنین سرنوشتی داشته باشد؟ با این شرایط طبیعی است که حتی هندوستان در تصاحب میزبانی مسابقات بین‌المللی مقدم بر ما باشد. راستی با همین شرایط قرار است میزبانی جام ملت‌های آسیا را در سال ۲۰۲۷ بگیریم؟
می‌دانیم که عربستانی‌ها بهانه می‌گیرند، لابی می‌کنند و حق را زیر پا می‌گذارند. یادمان هم هست که صد بار تیم‌هایی از این کشور به ایران آمده‌اند، برده‌اند، باخته‌اند و بی‌گزند و آسیب رفته‌اند پی کارشان. همه اینها را می‌فهمیم اما این که فوتبال ایران توانایی برگزاری ساده و امن یک بازی لیگی‌اش را ندارد، خودزنی تاریخی است و به‌راحتی گزک دست رقبا می‌دهد. چند سال است بازی‌های پرسپولیس و سپاهان به تشنج کشیده می‌شود؟ در این سال‌ها برای حل بحران چه کرده‌ایم؟ یک بار هوادار کور شده، یک بار آب‌معدنی مورددار داشته‌ایم، یک بار روی هواداران حریف زنجیر کشیده‌اند، یک بار خودروی خبرنگاران را له کرده‌اند، یک بار صندلی‌های ورزشگاه را شکسته‌اند. فوتبال ایران ۲۰ سال است با این بحران دست و پنجه نرم می‌کند و هنوز موفق به حل آن نشده. زشت‌تر از همه آنها این است که مسابقه اخیر در ورزشگاه خالی انجام شد و باز به تشنج کشید. وقتی با «صفر» تماشاگر غائله‌ای به پا می‌شود که ناچار می‌شویم به خاطرش حکم بازی در زمین بی‌طرف صادر کنیم، معلوم است که میزبانی بین‌المللی به ما نمی‌دهند.
شاید کنفدراسیون فوتبال آسیا با ما مشکل داشته باشد. شاید هزار و یک گرفتاری بیرونی دیگر هم در کار باشد اما واقعا داخل این فوتبال همه چیز رو به راه است؟ از نظر سخت‌افزاری، فرهنگی و مدیریتی هیچ کمبودی در کار نیست؟ زمین تمرین و امکانات و کمک‌داور ویدئویی و بقیه چیزها به کنار؛ دست کم قدری ملاطفت و احترام با تیم رقیب که دیگر توقع زیادی نیست. چه کسی را قرار است گول بزنیم؟ کی باید بفهمیم این همه حاشیه در یک لیگ استاندارد و پرمخاطب «نوبر» است؟ آقای مدیر، آقای مربی، جناب بازیکن، جناب هوادار دست بردارید! امان بدهید بگذارید کمی از فوتبال لذت ببریم. این جزو معدود دلخوشی‌های مردم است. لااقل فکر آبروی کشور را بکنید. کاش اول عیوب خودمان را برطرف کنیم و بعد از زمین و زمان طلبکار باشیم.»
انتهای پیام
