عباس علوی راد در گفتگو با خبرنگار ایبِنا اظهار داشت: ۹۰ درصد تامین مالی در سیستم مالی ما برعهده بازار پول و به طور مشخص بانک‌هاست و در بهترین شرایط نیز سهم ۱۰ درصدی به بازار سرمایه داده‌ایم. این نسبت در دنیا متفاوت است به نحوی که بازار پول بین ۳۰ تا ۴۰ درصد تامین مالی فعالیت‌های اقتصادی را برعهده دارند و مابقی توسط بازارسرمایه تامین می‌شود.
وی ادامه داد: اولین مشکل این است که بار تامین مالی فعالیت‌های اقتصادی را عمدتا روی شانه بانک‌ها گذاشته‌ایم که در سال‌های اخیر مشکلات زیادی را ایجاد کرده است.
به گفته این اقتصاددان، موضوع بعدی عدم توزان در سیستم مالی ایران است که به خود بانک‌ها مرتبط است. صرف نظر از اینکه در کشور ما، سهم بانک‌ها در تامین مالی زیاد است اما بانک‌ها در سیستم های مالی پیشرفته دنیا که حامی تولید هستند و جریان تامین مالی در زنجیره تولید و تامین را به خوبی ساپورت می‌کنند، در روند تسهیلات دهی برای فعالیت های تولیدی و اقتصادی، عمده منابع خود را به بنگاه‌های کوچک و متوسط می‌دهند و سهم کمی را به صنایع بزرگ و فعالیت های اقتصادی گسترده اعطا می کنند. در این کشورها واحدهای بزرگ اقتصادی به بازار سرمایه هدایت می‌شوند.
علوی راد ادامه داد: در کشور ما این موضوع برعکس است؛ یعنی سهم عمده‌ای از منابع بانک‌ها به جای اینکه به فعالیت‌های خرد تخصیص داده شود به بنگاه‌های اقتصادی بزرگ اعطا می‌شود.
وی گفت: نکته بعدی اینکه بانک‌های دیگر کشورها، برای فعالان اقتصادی مادام‌العمر و در جریان و مقاطع زمانی مختلف هم تسهیلات نمی‌دهند؛ به عنوان نمونه اگر بنگاه اقتصادی در بدو شروع از سیستم بانکی تسهیلات می گیرد قرار نیست در هر مسئله ای و در هر مقطع زمانی و به صورت مداوم فعالان اقتصادی طلبکارانه از سیستم بانکی مطالبه تسهیلات را داشته باشند. در کشور ما اما باتوجه به هر موضوعی، بانک‌ها مکلف می‌شوند تسهیلات بدهند.
به گفته علوی راد، نتیجه این کار نیز منابع محدود بانک‌هایی است که عملا نمی‌توانند از فعالیت‌ها و بنگاه‌های خرد حمایت کنند.
این اقتصاددان اظهار کرد: البته بانک‌ها هم نگرانی‌های قابل ملاحظه و پذیرفته‌شده‌ای دارند، بانک به دلیل اینکه باید حافظ منابع سپرده‌گذاران باشد و منابع مالی تسهیلات را از محل سپرده گذاری‌ها که مشریان هستند، تامین می‌کند، بنابراین به لحاظ قانونی و عرف باید کاری کند این منابع را به سمتی هدایت کنند که ریسک پایینی داشته و نگران بازگشت آن نباشند. در واقع بانک‌ها خودشان را با بنگاه های بزرگ و با بنیه مالی بزرگ و صنایع بزررگ مرتبط می‌کنند که اگر هم اینها در بازپرداخت دچار مشکل شدند بتوانند به واسطه دارایی‌ها و بنیه مالی که دارند ریسک را تقلیل دهند.
وی تصریح کرد: این در حالی است که بنگاه‌های کوچک و متوسط به دلیل اینکه به لحاظ فنی و زیرساختی در کشور ما توسعه پیدا نکرده‌اند و بنیه مالی قوی ندارند، عمدتا قدرت چانه‌زنی ندارند تا بتوانند از بانک‌ها تسهیلات بگیرند.
این اقتصاددان با اشاره به راهکارهای موجود در این فرآیند، تاکید کرد: بازار سرمایه باید نقش بیشتری به خود بگیرد و تامین مالی صنایع بزرگ و فعالیت‌های گسترده در مقیاس بالا به مرور به این بازار منتقل شود. نکته دوم این است که بانک ها با آزادسازی منابعی که تاکنون به صنایع بزرگ تخصیص می‌دادند، بتوانند نقش و مسئولیت بهتری را نسبت به صنایع کوچک و متوسط که بیش از ۹۰ درصد فعالیت های صنعتی در کشور ما را ایفا می کنند، داشته باشند.
علوی راد گفت: در مقابل، بنگاه‌های کوچک و متوسط نیز باید متناسب با شرایط روز فعالیت‌های اقتصادی، خود را پایدار و جذاب کنند و آموزش‌پذیر شوند تا بتوانند با انعظاف پذیری و مقیاس پذیری و چابکی خود را تقویت کنند.