تحول بزرگ در شمال غرب کشور با احیاء راه آهن جلفا – نخجوان

به گزارش تجارت گردان به نقل از روابط عمومی و امور بین‌الملل سازمان منطقه آزاد ارس، وی افزود: برای افزایش فعالیت گمرک باید خط آهن جلفا – نخجوان احیاء شود تا منابع مالی مورد نیاز برای احیاء تجارت تاریخی در این منطقه فراهم گردد.‌

مدیرعامل سازمان منطقه آزاد ارس با اشاره به اینکه جلفا در طول تاریخ هویت تجاری معتبر داشته و در عصر معاصر نیز زیرساخت‌های عظیم گمرک و راه آهن ایجاد شده است، متذکر شد: در دهه‌های اخیر به دلیل فروپاشی شوروی و مناقشه کشورهای همسایه، تجارت و ترانزیت رونق سابق را از دست داده و بخش مهمی از خطوط ترانزیت ریلی در جمهوری خودمختار نخجوان تعطیل شده است.‌

وی تصریح کرد: بازگشایی خط آهن جلفا – نخجوان و راه اندازی مسیر ترانزیت شمال – جنوب با قدمت بیش از یک قرن سهل‌ترین و ارزان‌ترین راه دسترسی ایران به بازارهای بزرگ اوراسیا و اروپا خواهد بود.‌

مجید کیانی توضیح داد: جلفا تا سال ۱۳۷۰ به واسطه انبارها و تنها خط‌آهن برقی کشور، بزرگترین پایانه صادراتی و وارداتی، و یکی از پرترددترین مسیرهای جاده‌ای و ریلی کشور با جابجایی سالانه چهار میلیون تن بار از خط آهن جلفا – نخجوان را در اختیار داشته و با فعالیت و تردد بیش از ۲۰ هزار دستگاه خودروی ترانزیتی و تخلیه ۴۰۰ واگن بار در انبارهای عمومی گمرک جلفا، این منطقه بعنوان مجهزترین منطقه با زیرساخت‌های ریلی و گمرکی و بزرگترین مرکز انبارداری و ناوگان ترانزیتی ایران مطرح بوده است.‌

وی بازگشایی خط آهن جلفا – نخجوان را یک مسیرگشایی برای دسترسی به منطقه قفقاز و بازار اوراسیا و اروپا دانست و اظهار داشت: متاسفانه بعد از فروپاشی شوروی ۲۹ کیلومتر از خط آهن همجوار رود ارس در خاک نخجوان تعطیل شده است و زیرساخت‌های گمرکی و ریلی ما به ارزش میلیاردها دلار بدون استفاده سودآور باقی مانده است. برای احیاء این مسیر باید بسیج راه آهن، وزارت راه و شهرسازی و وزارت خارجه شکل بگیرد.‌

مدیرعامل سازمان منطقه آزاد ارس در بخش دیگر سخنان خود، با اشاره به کمبود زمین برای شرکت‌های صنعتی، گفت: توسعه همه جانبه و روزافزون منطقه آزاد ارس از یک سو و اراضی وسیع و بدون استفاده راه آهن در مناطق مهم شهری، جلفا را به بن بست کشانده است.‌

وی از چالش جدی و کمبود نیروی کار در منطقه آزاد ارس خبر داد و عنوان کرد: ما برعکس سایر شهرهای کشور با مشکل کمبود نیروی کار مواجه هستیم که یکی از تبعات نبود اراضی با کاربری‌های مهم از جمله مسکن و ضعف اقامت در منطقه است.