توسعه فاز ۲ و ۳ میدان مشترک یادآوران در ابهام

به گزارش خبرنگار مهر، میدان مشترک نفتی یادآوران با نفت سبک مرغوب که ۷۵ درصد آن با عراق مشترک است از جمله میادینی است که توسعه فاز ۲ و ۳ آن همچنان بلاتکلیف باقی مانده است. این در حالی است که وزیر نفت بارها تاکید کرده است که تمامی میادین مشترک نفت و گاز کشور تا پایان دولت تدبیر و امید تعیین تکلیف می‌شوند.
اردیبهشت سال گذشته، رضا دهقان معاون مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران در امور توسعه و مهندسی، در پاسخ به خبرنگار مهر درباره آخرین وضعیت توسعه فاز دوم میدان نفتی یادآوران شمالی گفت: درباره یادآوران باید گفت قرارداد توسعه این میدان به نحوی نوشته شده بود که فاز دوم توسعه آن نیز به شرکت ساینوپک چین واگذار شود که این واگذاری متوقف شد اما مذاکرات قطع نشده است و حتی در این رابطه قبل و بعد از عید نوروز مذاکراتی با آن داشتیم البته احتمال واگذار نشدن این میدان به ساینوپک چین وجود دارد.
این میدان با ظرفیت تولید حدود ۲۸۰ تا ۳۰۰ هزار بشکه نفت، قرار بود با توجه به ظرفیت تولیدی، در ۳ فاز اجرایی شود. توسعه فاز نخست این میدان توسط یک شرکت ساینوپک چین در سال ۹۵ به اتمام رسید. پس از آن بر اساس اولویت، همان شرکت برای توسعه فاز دوم این میدان، اعلام آمادگی کرد. این اعلام آمادگی همزمان با امضای برجام اتفاق افتاد. در این شرایط با وجود اینکه شرکت ساینوپک هزینه‌هایی را نیز برای آغاز کار توسعه فاز ۲ میدان یادآوران انجام داده بود، اما امید به حضور شرکت شل و توتال موجب شد تا پذیرش MDP (برنامه جامع عملیات توسعه) این شرکت برای توسعه فاز ۲ این میدان نفتی متوقف شود. چرا که وزیر نفت معتقد بود باید در چنین شرایطی توسعه فازهای بعدی این میدان به مناقصه گذاشته شود.
در چنین شرایطی وزیر نفت که خاطر خوشی از کلیم حدود ۵۰۰ میلیون دلاری چینی‌ها در قرارداد توسعه میدان مشترک نفتی آزادگان جنوبی نداشت، دست به دامان مشاوران و متخصصین حقوقی شد تا مطمئن شود از نظر حقوقی، سپردن توسعه فاز ۲ میدان یادآوران به شرکتی جز توسعه دهنده اولیه، بار حقوقی و مالی را متوجه شرکت ملی نفت ایران نمی‌کند.
پای حرف متخصصین حقوقی
پاسخ متخصصین یک چیز بود؛ اولویت برای توسعه فاز ۲ میدان نفتی یادآوران با توسعه دهنده فاز ۱ آن است و امکان واگذاری به غیر بدون بار مالی وجود ندارد.در آن زمان شرکت توسعه دهنده فاز نخست این میدان نفتی، آمادگی کامل برای توسعه فاز ۲ را نیز داشت. در سال ۲۰۱۳ میلادی (سال ۹۲) اقدامات لازم برای تدوین MDP (برنامه جامع عملیات توسعه) توسعه فاز ۲ میدان یادآوران آغاز شد؛ به عبارتی دیگر زمانی که این شرکت در سال ۲۰۱۲ میلادی (سال ۹۱ ) MDP فاز نخست را ارائه داد، برای تدوین MDP فاز ۲ آستین بالا زدند. اما، شرکت ملی نفت ایران مانع ادامه فعالیت این شرکت شد و اعلام کرد که برای بخش بعدی به آنها اطلاع خواهند داد! این اطلاع دادن از سال ۲۰۱۷ تا چندی پیش ادامه داشت! البته این معطلی به بهانه برگزاری مناقصه برای توسعه فاز ۲ میدان یادآوران به امید حضور شل و توتال در این مناقصه بود.
چندی پیش شرکت ملی نفت ایران از شرکت ساینوپک توسعه دهنده فاز ۱ میدان یادآوران درخواست می‌کند تا مجدداً برای توسعه فاز ۲ این میدان گام بر دارد. شرکت خارجی در پاسخ مطرح می‌کند که آن زمان که آمادگی کامل برای اجرا، توسعه و بهره برداری داشتیم، از فعالیت ما جلوگیری شد.
شرکت ملی نفت ایران از شرکت خارجی خواست تا آخرین نسخه MDP خود برای فاز ۲ میدان یادآوران را ارائه دهد. شرکت ملی نفت ایران از این شرکت چینی خواست که با استفاده از ام. دی.پی یک شرکت داخلی به فعالیت در این میدان ادامه دهد که شرکت خارجی اعلام کرد که به دلیل مشکلات بین المللی امکان حضور در این پروژه را ندارد.
برداشت شرکت ملی نفت ایران از چنین پاسخی این بود که این شرکت حضور نمی‌یابد پس نمی‌تواند حق کلیمی هم داشته باشد و می‌توان این پروژه را به شرکت داخلی داد. این شرکت داخلی نیز ام. دی.پی مورد نظر خود را تدوین و در اختیار کارفرما قرار می‌دهد که مورد تأیید نیز قرار می‌گیرد.
توقف ادامه دارد / علت چیست؟
در همین حال، شرکت ملی نفت ایران برای توسعه و بهره برداری فاز ۲ میدان نفتی یادآوران دست نگه می‌دارد و پروژه به شرکت داخلی نیز واگذار نمی‌شود! بر اساس اظهارات برخی مطلعین چنین اقدامی به بهانه احتمال حضور شرکت‌های چینی و روسی در دولت بعدی است؛ آخرین خبر از توسعه فاز ۲ میدان نفتی یادآوران که حدود ۷۵ درصد آن با عراق مشترک بوده و نفت فوق سبک دارد این است که: صبر کنید تا تصمیم گیری کنیم!
به این ترتیب در حالی که کمتر از یک سال به پایان فعالیت دولت دوازدهم باقی مانده است پس از گذشت بیش از ۷ سال پرونده فاز ۲ و ۳ این میدان باز مانده است. این در حالی است که وقت کشی در میادین مشترک آن هم چنین میدانی با نفت مرغوب یعنی هدر رفت منافع ملی و علاوه بر عدم نفع ملی، موجب سرازیر شدن این منافع به جیب شریک میدان می‌شود. هر چند این اشتراک رقم بالایی نباشد. عدم توسعه نهایی این میدان دقیقاً می‌تواند در زمره «ترک فعل» وزیر نفت قرار گیرد چرا که پاسکاری و عدم تعیین تکلیف نهایی موجب تضییع منافع ملی شود که لازم است وزارت نفت توضیحات شفافی درباره علت تأخیر تعیین تکلیف این میدان و موانع سپردن این میدان به بخش داخلی ارائه دهد.