به گزارش تجارت گردان به نقل از “ورزش سه”، جام جهانی ۲۰۲۶ شروع یک دوران جدید برای فیفا خواهد بود چرا که برای اولین بار سه کشور میزبانی را برعهده خواهند داشت و همچنین شمار تیم‌های شرکت‌کننده نیز به ۴۸ افزایش خواهد یافت. افزایش تعداد تیم‌ها و میزبانان فرصتی ویژه برای کشورهای کوچک خواهد بود تا شانس خود را برای میزبانی و صعود امتحان کنند.

حالا و در شرایطی که فیفا خود را آماده انتخاب میزبان دو جام جهانی بعدی می‌کند و کارزار رقابتی شدیدی برای انتخاب میزبان جام جهانی ۲۰۳۰ به راه افتاده، اتحادیه کشورهای جنوب شرق آسیا در تصمیمی مهم و دور از انتظار، به اولین گروهی تبدیل شده که برای برگزاری جام جهانی ۲۰۳۴ کاندیدا می‌شوند.

اتحادیه جنوب شرق آسیا که با نام «ASEAN – آسه‌آن» شناخته می‌شوند، سازمانی چند کشوری است که بیش از نیم قرن پیش بین کشورهای این منطقه تشکیل شد و حالا در بخش فوتبال نیز فعالیت خود را افزایش داده است. البته نگاهی به کشورهای عضو این اتحادیه، نشان می‌دهد که آن‌ها هرگز در سطح فوتبال آسیا هم جزو مدعیان نبوده‌اند اما حالا پا را از قاره فراتر گذاشته‌ و برای میزبانی جام جهانی اقدام کرده‌اند.

اندونزی، مالزی، فیلیپین، سنگاپور، تایلند، برونئی، ویتنام، لائوس، میانمار و کامبوج ده کشور عضو این اتحادیه هستند که به نظر جملگی مشتاق برگزاری جام جهانی ۲۰۳۴ در کشور خود هستند. البته در این بین جنگ داخلی میانمار و وضعیت نامطلوب زیرساخت‌ها در کشورهایی نظیر کامبوج، فیلیپین، لائوس و برونئی عملا شانس آن‌ها برای برگزاری این رویداد بزرگ فوتبال را به صفر می‌رساند.

نکته جالب اینکه اندونزی، مالزی، تایلند و ویتنام چهار کشور جنوب شرق، میزبانی جام ملت‌های ۲۰۰۷ آسیا را برعهده داشتند و حالا به نظر می‌رسد به همراه سنگاپور، پنج نامزد جدی این قاره برای برگزاری هماهنگ این مسابقات باشند.

این در حالی است که ویتنام نیز با مشکلات جدی در زیرساخت مواجه است اما فرصت ده ساله باعث می‌شود تا آن‌ها با توجه به موقعیت اقتصادی، خود را توسعه دهند و آماده سومین میزبانی در آسیا شوند. البته تمام این کشورها حالت مجمع‌الجزایر دارند و جمعیت نیمی از آن‌ها در مجموع به ۱۰۰ میلیون نفر هم نمی‌رسد و مساحت بخش کوچکی از آسیا را به خود اختصاص داده‌اند.

نکته دیگر این است که با توجه به حضور تیم‌های میزبان در جام جهانی، اگر اتحادیه جنوب شرق میزبانی را برعهده بگیرد، عملا ۱۰ سهمیه جام جهانی به آن‌ها اختصاص خواهد یافت که این موضوع برای فیفا غیرممکن است. به عبارتی اگر اینفانتینو که همیشه شعار گلوبالیسم را ترویج می‌کند، قصد داشته باشد سورپرایز بعدی خود را با اهدای میزبانی به «آسه‌آن» رقم بزند، باید این چالش را هم حل کند و حداقل یک مقدماتی درونی برای انتخاب ۲-۳ سهمیه حضور از بین این کشورها تدارک ببیند.

البته شانس اتحادیه جنوب شرق آسیا شاید برای میزبانی خیلی هم زیاد نباشد چرا که با ورود رقبای اروپایی، آمریکای جنوبی و سایر نقاط آسیا به این کارزار، شاید آن‌ها در این رقابت گم شوند اما صرف همین حضور و درخواست میزبانی نیز خبر جالبی است که حرکت فوتبال آسیا به سمت توسعه را بیش از پیش نشان می‌دهد.