به گزارش تجارت گردان به نقل از وزارت راه و شهرسازی، امین ترفع رییس مرکز امور بین‌الملل این وزارتخانه، شامگاه چهارشنبه پنجم دی‌ماه در دومین همایش ملی ترانزیت با عنوان «ایران، دیپلماسی کریدوری» اظهار کرد: شیب ترانزیت ایران تابعی از ترانزیت جاده ای است و در سال های گذشته ترانزیت در  ایران از ۵ میلیون تا  ۱۷ میلیون تن فراز و فرود داشته است.

وی افزود: در سال‌های اخیر ترانزیت ریلی ماهیانه حدود ۱.۲ میلیون تن به طور متوسط و به صورت ثابت بوده است.

ترفع با بیان اینکه روند ترانزیت از ایران کاملا تحت تاثیر فرآورده‌ای نفتی است، گفت:  همچنین عوامل سیاسی و مداخلات غیر تجاری در این زمینه اثرگذار است.

رییس مرکز امور بین‌الملل وزارت راه و شهرسازی از دستیابی به رکورد ترانزیت ۲۰ میلیون تن تا پایان امسال خبر داد و گفت: برای رسیدن به اهداف برنامه هفتم یعنی ۴۰ میلیون تن در سال باید به ترانزیت  ۳ میلیون تن در ماه برسیم که این رقم اکنون یک و نیم میلیون تن است که البته ظرفیت ما بیشتر از این رقم برآورد می‌شود.

وی با تاکید بر اینکه موضوع بازار و نگاه تجاری به جریان عرضه و تقاضا باید در سیاست گذاری‌های کلان در برنامه هفتم پیشرفت دیده شود، خاطرنشان کرد: بر همین اساس سه سناریو را در نظر می‌گیریم. در صورت بسته شدن مرزها فرآورده‌های نفتی ترانزیت نخواهد شد و در این حالت ترانزیت به ۵ میلیون تن می رسد. از طرفی با شرایط کنونی حجم ترانزیت از کشور ما ۱۰ تا ۲۰ میلیون تن خواهد بود. همچمین باید گفت که تحول در ترانزیت ایران بدون حذف گره‌های فرآیندی قابل تحول نیست و نمی‌توان ترانزیت بیش از ۲۰ میلیون تن با این روش را امکان پذیر دانست.

ترفع در ادامه با اشاره به اینکه قطب‌های تولید ارزش در شرق و غرب با هم تجارت دارند و ما نیز واسطه این جریان تجاری هستیم، تاکید کرد: نباید حمل‌ونقل و ترانزیت کشور را به جهت خاصی متمرکز کنیم. بلکه ایران شبکه‌ای ترانزیتی است که شرق و غرب و شمال و جنوب را به هم متصل می‌کند. لذا موانع باید برطرف شود و حلقه های مفقوده از بین بروند تا کریدور ایجاد شود.

رییس مرکز امور بین‌الملل وزارت راه و شهرسازی در ادامه بیان کرد: جهان ۷ منطقه ترانزیتی دارد که برخی از آن‌ها قابل دسترسی هستند. باید توجه داشت در حوزه کریدور ها رفع موانع غیر فیزیکی از رفع موانع فیزیکی مهم‌تر است.

وی در پایان به مسائل راهبردی اشاره کرد و گفت:  یک راهبرد کریدور، همگرایی منطقه‌ای است که کریدور بدون آن بی‌معناست و راهبرد دیگر وابسته سازی است که رابطه معکوس با ریسک‌های محیطی اطراف کشور دارد.