به گزارش ایرنا، این روزها بحث خروج تیم ملی فوتبال زنان از رنگینگ جهانی داغ است و فدراسیون فوتبال هم مانند همیشه سکوت اختیار کرده است.
روزهای سرما و یخ زدگی زمستان بر روی فوتبال زنان نیز اثر گذاشته و تقریبا ۲ سال است که گرمایی در تیم ملی و اردوهای آن و دیدارهای تدارکاتی دیده نمی‌شود.
از نقطه نظر سرمربیان تیم‌های باشگاهی، فدراسیون با برگزار نکردن اردوها و دیدارهای تدارکاتی فوتبال زنان را بی‌اعتبار کرده و به آن بها نمی‌دهد.
حال موضوعی در این میان مطرح می‌شود که دختران فوتبال ایران از چه مسوولی در فدراسیون توقع دارند تا از آنان حمایت کند. مسلما سکوت لیلا صوفی‌زاده نایب رییس زنان فدراسیون فوتبال جای یک علامت سوال بزرگ را برای همه پر کرده است.
فردی که می‌تواند از حق دختران ایران دفاع کند اما پس از خروج تیم ملی فوتبال زنان از رنگینگ جهانی سکوت اختیار کرده و پاسخگوی پرسش‌های خبرنگاران هم نیست.
هر چند فریده شجاعی نایب رییس اسبق فدراسیون فوتبال در این زمینه عنوان کرد: صریحا اعلام می‌کنم که همه مشکلات فوتبال زنان را به نایب رییس زنان فدراسیون ربط ندهید. وقتی نگاه رییس فدراسیون به فوتبال دختران مثبت نباشد، آنان هم موفق نمی‌شوند و این موضوع یکی از مهم‌ترین فاکتورهای رشد فوتبال زنان است.
حتی اگر این حرف هم درست باشد، باید در شرایط بحرانی حداقل شاهد شکسته شدن سکوت مسوولان باشیم. فرد دیگری که می‌تواند در این زمینه اقدامات خوبی انجام دهد، فریدون معینی رییس کمیته فنی فدراسیون فوتبال است. او هفته پیش به خبرنگار ایرنا گفت که حتما در زمینه خروج تیم ملی فوتبال زنان از رنکینگ جهانی گفت و گویی انجام می‌دهد اما طی تماس‌های مکرر، خبرنگار ایرنا را بی‌پاسخ گذاشت.
حال این سوال پیش می‌آید که فدراسیون فوتبال چرا باید بخاطر اساسنامه و مجمع انتخاباتی از فوتبال زنان غفلت ورزد و آن را به حال خود رها کند؟
دختران فوتبالیست باید برای تغییر شرایط خود و کسب انگیزه دست به دامن چه فردی شوند. نمایندگانی که ذره‌ای به خود زحمت نمی‌دهند تا از حق فوتبال زنان ایران دفاع کنند.
بنابر گفته سرمربیان اسبق تیم ملی در دوران خدیجه سپنجی نایب رییس اسبق فدراسیون فوتبال، وی جرات و جسارت زیادی برای دفاع از حق و حقوق دختران داشت و کمک بسیار زیادی به رشد فوتبال زنان کرد.
آنچه که مسلم است مسوولان فدراسیون فوتبال تلاشی برای رسیدگی به امور فوتبال زنان ندارند. هر چند انتخابات نزدیک است و به نظر می‌رسد که منتظر انتخاب رییس جدید فدراسیون فوتبال و پایان دوران نایب ریسی یا ریاست فنی امور زنان هستند تا کار خود را در رشته دیگری ادامه دهند اما این موضوع نمی‌تواند از اهمال و بی‌توجهی آنان در این برهه حساس بکاهد. تاریخ عملکرد مسوولانی که در ظاهر نمایندگان زنان هستند و در باطن کاری برای پیشبرد اهداف آنان انجام نمی‌دهند و با بی‌توجهی موانعی را بر سر راه رشد دختران قرار می‌دهند را فراموش نخواهد کرد.
