تجارت گردان – مهران امیرمعینی در گفت‌وگو با ایلنا، درباره صادرات گاز به اروپا با استفاده از خط اعتباری سوئیس اظهار داشت: چند سال پیش قرار بود درباره خط لوله صادراتی گاز به اروپا با سوئیس مذاکره شود، اما به دلیل مباحث شرایط حاکم آن زمان از جمله قیمت و مباحث سیاسی به سرانجام نرسید.

وی پروژه‌های انتقال گاز با خط لوله را بسیار پیچیده دانست و افزود: پروژه‌های انتقال گاز را خیلی مسائل تحت‌تاثیر قرار می‌دهد از جمله اینکه باید از کشورهای مختلف عبور کند همه کشورها باید برای تعیین تعرفه عبور گاز در مذاکرات حضور داشته باشند، مباحث زیست محیطی و مسائل سیاسی هم که پررنگ است.

معاون مدیر بین‌الملل در بازاریابی و عملیات گاز شرکت ملی نفت ایران تاکید کرد: صادرات گاز به اروپا با خط لوله شدنی است ولی شرایطی دارد. قیمت، روابط با کشورها و تعرفه باید مورد ارزیابی قرار گیرد، صادرات گاز به اروپا پروژه گرانی است یعنی درآمدی که در ازای صادرات گاز به اروپا حاصل می‌شود چندان بالا نیست ولی منافع و مباحث سیاسی و استراتژیک بودن؛ بحث درآمد را کمرنگ کرده و تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.

وی یادآور شد: در خصوص خط اعتباری سوئیس برای احداث خط لوله صادراتی به اروپا بیش از هر چیز بحث سیاسی، تحریم و اقتصادی بودن پروژه هم مطرح بوده، اما با انعطاف در قیمت‌گذاری از طرف ما و خریدار قابل حل بود.

امیرمعینی درباره همکاری با شرکت‌های روسی برای تولید ال‌ان‌جی گفت: گازپروم خود صادرکننده ال‌ان‌جی است ولی ما اطلاعات دقیقی از سطح تکنولوژی روسی در این حوزه نداریم، در هر حال تصور بر این است که ظرفیت‌ها چندان بالا نباشد. 

وی در ادامه بیان داشت: البته چینی‌ها هم گفته‌اند که ما می‌توانیم در یکی از بنادر ایران سرمایه‌گذاری و گاز را تبدیل به ال‌ان‌جی کنیم، اما طبق بررسی‌هایی که داشتیم ظرفیت‌ها بالا نیستند. روش‌های مختلف همکاری و مشارکت وجود دارد، حتی بحث تبدیل گاز به سی‌ان‌جی و صادرات از کشتی‌های سی‌ان‌جی‌بر هم مطرح شده، اما در هر حال به طور جدی مذاکره‌ای صورت نگرفته است.

معاون مدیر بین‌الملل در بازاریابی و عملیات گاز  شرکت ملی نفت ایران درباره صادرات به هند از طریق ال‌ان‌جی نیز گفت: هند ترجیح می‌دهد که از طریق پاکستان صادرات و واردات نداشته باشد، بنابراین یا باید از آب‌های عمیق عبور کند و یا از طریق ال‌ان‌جی و کشتی انتقال گاز صورت گیرد در هر حال مسیر صادرات با خط لوله طولانی است و پاکستان و افغانستان مسیرهای صعب‌العبور کوهستانی دارند که هزینه سرمایه‌گذاری را به شدت بالا می‌برد.