امیر عابدینی در گفت‌وگو با ایسنا، درباره مباحث اقتصادی لیگ برتر فوتبال ایران اظهار کرد: به این مسئله باید از دو زاویه نگاه کنیم. در ورزش یا به تولید محتوا کیفی نگاه می‌کنیم یا کمی. وقتی به هنجارهای اجتماعی می‌رسیم به دنبال تولید محتوا می‌رویم. وقتی برای هنجارهای اجتماعی هزینه می‌کنیم به دنبال این هستیم که آن پول دوباره برگردد. یعنی در قالب یک سود از سرمایه‌گذاری ما، پول برگردد. از طرفی وقتی هر ساله دستمزدها در لیگ ایران بالا می‌رود محاسبه نرخ تورم انجام می‌شود و براساس آن می‌گویند که فلان قدر باید روی دستمزد بازیکنان برود اما این موضوع در برخی از جاهای فوتبال ما نظام‌گسیخته شده است. این هزینه‌ها معنا و مفهوم درستی در اقتصاد ندارد. هیچ تعریفی برای این هزینه‌ها نمی‌شود کرد.

وی افزود: در سال ۱۳۸۰ وقتی که من مدیرعامل پرسپولیس بودم کل بودجه باشگاه ما یک میلیارد و ۳۰۰ میلیون تومان بود. در آن سال ما به قهرمانی هم رسیدیم. الان ۲۰ سال از آن روز می‌گذرد. نرخ تورم هم تعریف دارد. براساس هیچ معیار و قوانین اقتصادی، هزینه‌هایی که امروز در فوتبال می‌شود با محتوایی که تولید می‌شود، همخوانی ندارد. یعنی حتی براساس نرخ تورم هم هزینه‌ها بالا نرفته و بیش از آن در فوتبال هزینه شده است. مثلا ما می‌توانیم بگوییم باشگاه پرسپولیس در سال ۸۰ چقدر هیجان به مردم داده است؟ و آیا این هیجان و نشاط اجتماعی الان بیشتر شده است؟ پس یعنی اگر بتوانیم این را اندازه‌گیری کنیم می‌توانیم بگوییم خب تولید محتوای ما تأثیرگذار بوده و هزینه هم باید بیشتر انجام شود اما چنین اندازه‌گیری وجود ندارد و از طرفی من هم این موضوع را اصلا قبول ندارم که الان کیفیت کار بالا رفته است و شرایط بهتر شده است. چه کردیم که تا این حد هزینه‌ها بالا رفته اما محتوایی که تحویل می‌دهیم رشد نکرده است؟ چرا وقتی در فوتبال هزینه می‌کنیم شفافیت کافی نداریم که در فوتبال بین‌المللی با محرومیت روبه‌رو نشویم. در فوتبال روز دنیا مشخص است که باشگاه‌ها چقدر و از کجا درمی‌آورند و در کجا هزینه می‌کنند.

عابدینی در ادامه گفت:‌ وقتی برای یک مربی حاضر هستیم ۱۰ میلیارد تومان فقط هزینه انتقال بدهیم خب در ادامه آن مربی هم برای دو سال درخواست ۴۰ میلیارد تومان دستمزد می‌کند. ما بیشتر مدیریت هزینه داریم و فکری به حال درآمدها نمی‌کنیم. آیا ما براساس درآمدهایمان در باشگاه‌ها هزینه می‌کنیم یا اینکه پول‌های مردم را می‌آوریم و به مربیان و بازیکنان می‌دهیم؟ دراین شرایط بین باشگاه‌ها کورس ایجاد می‌شود و فکر می‌کنند هر چه بیشتر به بازیکن بدهند راحت‌تر می‌توانند این مسابقه را ببرند. یک زمانی از آقای عزیزی خادم انتقاد می‌کردند که چرا به مهدی مهدوی‌کیا یا یک فرد دیگر در تیم ملی پول زیادی داده‌اند اما وقتی این پول‌ها را با هزینه‌هایی که در باشگاه‌ها می‌شود مقایسه می‌کنیم، می‌بینیم تیم ملی واقعا مظلوم واقع شده است. در تیم‌های باشگاهی ما چه اتفاقی رخ می‌دهد. آیا تماشاگر ما به همان اندازه که پول پرداخت می‌کند، از شرایط و اتفاقات رضایت دارد؟

مدیرعامل سابق باشگاه پرسپولیس در ادامه اظهار کرد: در گذشته رقم و عددهایی که امروز پرداخت می‌شود اصلا معنایی نداشت و رقابت بین باشگاه‌ها هم انقدر بی‌حساب و کتاب نبود. زمانی آقای فتح‌الله‌زاده بمب‌هایی منفجر می‌کرد اما این‌ها برای داغ شدن فوتبال بود و به هیچ عنوان سیستم بهم نمی‌ریخت. همه مدیران به دنبال این بودند که رقابت شیرین و سالمی با هم داشته باشند. آن زمان بازیکن یا پرسپولیسی بود یا استقلالی و یا طرفدار تیم‌های دیگر بود و تکلیف‌اش با خودش مشخص شده بود. یعنی بازیکنان روی باشگاه محبوب خود تعصب داشتند. مگر می‌شد بازیکنی که پرسپولیسی هست را به باشگاه استقلال ببرند. البته بودند یکی دو مورد که از باشگاه رقیب به تیم مقابل رفتند و آن هم به خاطر مسائل خاصی بود که به باشگاه رقیب می‌رفتند.

 وی تاکید کرد: قدیم مدیران هم هویت خاصی نسبت به یک باشگاه داشتند اما امروز هویت باشگاهی بازیکنان آن تعریف گذشته را ندارد. بدتر از آن این است که مدیران هم این هویت را ندارند. وقتی مدیری هویت باشگاهی را ندارد یعنی باری به هر جهت آمده است و خیلی زود هم می‌رود. مدیر وقتی قرار باشد زود برود، سعی می‌کند صرفا برای خودش کار کند تا حداقل محبوب بشود یعنی منافع باشگاه را در نظر نمی‌گیرد. الان هم همه نگران این شرایط هستند چون دغدغه‌های ما بسیار زیاد شده است. الان رقم‌هایی که پرداخت می‌شود غیرقابل تصور شده است و کسی کاری به مردم ندارد.

انتهای پیام