به گزارش ایسنا، عجایب فوتبال ایران تمامی ندارد. اگر تا قبل از این تیم های عربی را به واسطه اخراج زودهنگام مربیان مورد مورد نقد و انتقاد قرار می‌دادیم، اکنون این معضل گریبان فوتبال ایران را گرفته و مربیان شاغل در بالاترین سطح فوتبال ایران هیچ اطمینانی از فردای خود ندارند.

در فصول گذشته شاهد بودیم که برخی مربیان در هفته‌های چهارم و پنجم از تیم های خود اخراج می‌شدند یا به هر نحوی کنار می رفتند اما این مساله امسال به هفته های اول رسیده و رضا مهاجری، سرمربی سابق شهرخودرو بعد از انجام بازی هفته نخست، از نیمکت مربیگری کنار گذاشته شد.

این اتفاق در حالی صورت گرفت که مهاجری بعد از غیبت تیمش در هفته دوم بازی ها به علت اعتصاب بازیکنان، به تمرین تیمش رفت و در کمال شگفتی با اکبر میثاقیان به عنوان سرمربی جدید تیم مواجه شد. به گفته مسئولان باشگاه و مهاجری، این مربی قبل از هفته نخست لیگ به علت مشکلات موجود از سمتش استعفا کرده بود اما مقامات باشگاه بعد از گذشت حدود دو هفته و بدون اطلاع این مربی، استعفای او را پذیرفتند.

این تعداد جابجایی و اخراج بی رویه مربیان در هر فصل فوتبال ایران رخ می‌دهد و این وضعیت هر سال بدتر می‌شود. عجیب‌تر اینکه نام جدیدی هم به جمع مربیان لیگ برتری افزوده نمی‌شود و تیم‌ها به سراغ افراد قدیمی و شکست خورده می‌روند.

بعد از بازگشت فیروز کریمی به تراکتور (در شرایطی که هیچ مربی دیگری حاضر به قبول این تیم نبود)، اکنون اکبر میثاقیان که سال هاست در تیم‌های مختلف لیگ دسته یک حضور دارد، هدایت تیم بحران زده مشهدی را قبول کرده است.

سوال این است که حاصل و نتیجه این جابجایی‌ها چیست؟ به جز نتایج کوتاه مدت که عمدتا برخواسته از شرایط غیر حرفه‌ای تیم ها و باشگاه‌ها فوتبال است، نتیجه چشم‌گیری به دست آمده است یا صرفا انتخاب مربیانی از این دست برای رفع مشکلات روزمره و سرپوش گذاشتن بر کم و کاستی‌های مدیریتی است؟

با توجه به اتفاقات پیش‌فصل و رفت وآمدهای متعدد در برخی از تیم‌ها که در نوع خود با شگفتی بسیاری همراه بود، باید گفت حال فوتبال ایران بسیار خراب است و کار از تغییر و تحول روی نیمکت‌های مربیگری گذشته است.

با استناد به تجربیات مشابه گذشته و تیم هایی مانند شهرخودرو (پدیده) – که از نظر مدیریتی دچار مشکل شده‌اند و بازیکنان چاره را در اعتصاب دسته جمعی می‌بینند و باشگاه هر بار دست روی تعویض مربی می‌گذارد – نمی توان سرنوشت بهتری جز سقوط به لیگ‌های پایین‌تر و در نهایت نیست و نابود شدن تیم‌ها متصور شد.

ظاهرا شمار این قبیل تیم ها در فصل جاری کم نیست؛ تیم هایی که به واسطه نبودن منابع مالی لازم و مدیریت غیر ورزشی، برای فرار از مسئولیت‌های خود اولین و آخرین چاره را در کنار گذاشتن مربیان می‌بینند.

انتهای پیام