هر دشمنی، پس از اعتراف به اینکه رقیبش در «مذاکره» شکست ناپذیر است، سرمایه‌ها و ابزارهای کارآمد رقیب خود را هدف قرار می‌دهد و از این منظر تحریم «محمد جواد ظریف» نشان می‌دهد که زبان دیپلماسی، گفت‌وگو و صلح‌اندیشی در جهان نفوذ و تأثیر دارد و یکی از دو بال قدرت ملی ایران، در کنار قدرت سخت است.
 گفتمان‌ها و کلمات در جهان حساس به افکار عمومی امروز، اهمیت دارند و «ظریف» حامل گفتمان و کلمات منطق متقن جمهوری اسلامی ایران برای تقویت صلح، نفی خشونت و احترام به حقوق ملت ایران است.
 «ظریف» مجری و همزمان پرچم و نماد سیاست‌ خارجی مبتنی بر عزت، حکمت و مصلحت است. کاخ سفید تصور می‌کند با تحریم وی می‌تواند این نوع سیاست خارجی را تضعیف کند. شخص ظریف محصول این رویکرد است و نشانه گرفتن او توسط کاخ سفید اهمیت ایستادگی بر سر این نوع سیاست خارجی را نشان می‌دهد.
تحریم وزیر خارجه اقدامی روانشناسانه برای نشان دادن هزینه‌دار بودن ایستادگی بر سر حقوق ملت ایران و میهن‌دوستی است. هر ملتی با پرداخت این گونه هزینه‌هاست که خود را در عرصه جهانی ثابت می‌کند و به توانمندی‌های خود ایمان می‌آورد. متحد و منسجم باید از «ظریف» حمایت کنیم تا مشخص شود ایرانیان قدردان سرداران و سربازان وطن خود هستند، خواه در عرصه دیپلماسی یا دفاع.
 سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی و منطقه‌ای که بنیادشان بر «مذاکره» بنا نهاده شده است، اگر امروز در مقابل این بی‌اخلاقی بین‌المللی صرفاً به «ابراز تأسف» و «توصیه به خویشتنداری» بسنده کنند، فردا شریک ناکارآمدی خود خواهند بود.