به گزارش خبرنگار تجارت گردان ، یافته‌های روانشناختی نشان می‌دهند که یکی از عوامل کلیدی در فرسایش روابط زناشویی، «تحلیل رفتن ارتباطات عاطفی» است. به‌زعم دکتر جان گاتمن، پژوهشگر برجسته در حوزه روابط زناشویی، زوج‌هایی که قادر به مدیریت تعارض‌های خود نیستند و در مواجهه با اختلاف‌ها به سمت سکوت، انتقاد مکرر یا تحقیر یکدیگر می‌روند، با احتمال بالای فروپاشی رابطه مواجه‌اند.

فرسایش عاطفی معمولاً آرام و بی‌صدا اتفاق می‌افتد؛ در میان وظایف روزمره، فشارهای اقتصادی، تربیت فرزندان و توقعات متقابل. با گذشت زمان، کیفیت گفت‌و‌گوها کاهش می‌یابد، تماس بدنی به حداقل می‌رسد، و در نهایت احساس تنهایی در دل یک رابطه دو نفره شکل می‌گیرد. اینجا جایی‌ست که نیاز به «بازسازی» مطرح می‌شود.

فشارهای ساختاری؛ نقش جامعه در بحران روابط زناشویی

در بُعد اجتماعی، فرهنگ‌های معاصر اغلب تصاویری آرمانی از زندگی زناشویی ارائه می‌دهند که با واقعیت روزمره فاصله دارد. شبکه‌های اجتماعی، رسانه‌ها و حتی فضای گفت‌و‌گوهای غیررسمی، استانداردهایی از موفقیت زناشویی ارائه می‌دهند که عملاً برای بسیاری از زوج‌ها دست‌نیافتنی‌ست. این تصاویر فشاری پنهان اما قدرتمند ایجاد می‌کنند: اگر زندگی شما شبیه آنچه در این قالب‌ها دیده می‌شود نیست، پس «اشکالی» وجود دارد. چنین تصوراتی خود به خود به ناامیدی، مقایسه مداوم، و تضعیف احساس رضایت منجر می‌شوند.

فرصت دوم؛ چگونه می‌توان رابطه‌ای را نجات داد؟

نجات رابطه، نه به معنای پاک‌کردن گذشته، بلکه به معنای مواجهه سالم با آن است. نخستین گام، پذیرش این واقعیت است که رابطه نیازمند مراقبت و بازسازی مداوم است—همچون موجودی زنده. گفت‌و‌گوی آگاهانه، بیان احساسات بدون سرزنش، حضور ذهن در کنار یکدیگر، و در صورت نیاز، بهره‌گیری از روان‌درمانی زوجی، ابزارهایی مؤثر در مسیر ترمیم هستند.

همچنین، «بازتعریف نقش‌ها» در رابطه، می‌تواند گره‌گشا باشد. بسیاری از زوج‌ها در گذر زمان در نقش‌هایی گیر می‌افتند که دیگر با رشد فردی‌شان همخوانی ندارد. گفتگو درباره این نقش‌ها و انعطاف در بازآفرینی آن‌ها، به رشد دو‌جانبه منجر خواهد شد.

پیوندی که ترمیم می‌شود، جامعه‌ای را از گسست نجات می‌دهد

رابطه زناشویی صرفاً یک امر خصوصی نیست؛ بنیان‌های سلامت اجتماعی نیز تا حد زیادی به آن وابسته‌اند. خانواده، نخستین نهاد اجتماعی‌ست و رابطه زوجین، قلب تپنده آن. بنابراین، هر رابطه‌ای که به جای گسست، ترمیم می‌شود، نقشی بی‌بدیل در پایداری اجتماعی ایفا می‌کند.

در پایان، باید گفت نجات رابطه زناشویی، یک تصمیم فردی یا هیجانی نیست؛ بلکه حرکتی آگاهانه و جمعی‌ست برای بازسازی سرمایه‌ای انسانی که شایستگی بازآفرینی را دارد.