به گزارش تجارت گردان ، دوران نوجوانی یکی از دوره‌های بحرانی و مهم زندگی است که با چالش‌های هویتی، اجتماعی و روانی بسیاری همراه است. در این دوره، نوجوانان به دنبال شناخت هویت خود و یافتن جایگاهشان در جامعه و روابطشان هستند. نقش والدین، خصوصاً مادران، در راهنمایی نوجوانان در این مسیر بسیار حیاتی است.

نوجوانی یکی از اساسی‌ترین مراحل رشد فردی است، افراد در تلاش برای شناخت خود و موقعیتشان در اجتماع هستند. نادیده گرفتن چالش‌های این دوره می‌تواند به مشکلاتی جدی در شکل‌گیری هویت فرد منجر شود.

رفتار والدین تأثیر عمیقی بر فرایند هویت‌یابی نوجوان دارد. دخالت‌های بیش از حد یا حل مشکلات به‌جای فرزندان، می‌تواند روند طبیعی رشد را مختل کند. در نتیجه، هویت نوجوان به‌درستی شکل نمی‌گیرد و سه نوع هویت مشکل‌دار ممکن است ایجاد شود.

نخستین نوع، هویت پیش‌رس است که در آن والدین به جای تشویق نوجوان به حل مشکلات، خود اقدام می‌کنند. این نوجوانان در آینده توانایی تصمیم‌گیری مستقل را از دست می‌دهند و به دیگران وابسته خواهند بود. مثلاً در انتخاب رشته تحصیلی یا مسیر شغلی به خواسته دیگران عمل می‌کنند و ممکن است احساس نارضایتی و شکست کنند.

دومین نوع، هویت دیررس است. در این حالت، نوجوان به دلیل عدم مواجهه با چالش‌ها یا مسئولیت‌پذیری، به شخصیتی وابسته تبدیل می‌شود. این افراد در روابط شخصی و حرفه‌ای خود نمی‌توانند استقلال لازم را داشته باشند و منتظر هستند دیگران مشکلاتشان را حل کنند.

سومین نوع، هویت آشفته است. نوجوانانی که نه با چالش‌های دوران خود مواجه شده‌اند و نه از حمایت مناسب برخوردار بوده‌اند، دچار سردرگمی می‌شوند. این افراد نمی‌دانند چه کسی هستند، چه می‌خواهند و چه مسیری را باید انتخاب کنند. در نتیجه، مشکلاتی در تصمیم‌گیری، روابط و سایر جنبه‌های زندگی آن‌ها پدید می‌آید.

در دوران نوجوانی، دختران بیشتر تمایل دارند با مادران خود صحبت کنند، چرا که اشتراکات جنسیتی و امکان بحث آزادانه‌تر درباره موضوعات حساس، ارتباط نزدیکی را فراهم می‌کند. در مقابل، پسران در این دوره به پدران خود گرایش بیشتری دارند. پدران می‌توانند با همدلی و حمایت به نوجوانان پسر در حل مسائل کمک کنند.

یکی از موضوعات مهم این دوره، نیاز به آگاهی درباره مسائل جنسی است. والدین باید اطلاعات صحیح و سالم را به فرزندان خود ارائه دهند تا نیازی به جستجو در منابع نامعتبر نداشته باشند. این اطلاعات پایه‌ای برای شکل‌گیری هویت جنسی سالم و پیشگیری از مشکلات احتمالی در آینده است.

در دوران کودکی، نقش مادر غالب‌تر است و به‌عنوان منبع مراقبت و حمایت عاطفی بیشتر تأثیر دارد. نقش پدر بیشتر به بازی و تعامل‌های غیررسمی محدود می‌شود. اما در دوران نوجوانی، نقش‌ها متمایزتر می‌شوند و تأثیر جنسیت بیشتر دیده می‌شود.

در دوره نوجوانی، مادر باید به‌جای تغییر فرزند، نقش یک راهنما را ایفا کند. نوجوانی با کودکی تفاوت دارد؛ زمانی که کودک به‌راحتی حرف والدین را می‌پذیرفت، اما در نوجوانی نیاز به تغییر رویکرد است.

یکی از نکات کلیدی افزایش آگاهی والدین است. مثلاً در موضوعاتی مانند فضای مجازی، مادران باید دانش خود را به‌روز کنند یا از متخصصان کمک بگیرند. ناآگاهی می‌تواند به فاصله گرفتن نوجوان از والدین منجر شود.