به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «آن طور که مهدی رحمتی می‌گوید داستان مالکیت فرهاد حمیداوی بر باشگاه شهرخودرو مشهد به پایان رسیده است. سرمربی تیم مشهدی با تایید این موضوع گفت: «آقای حمیداوی اعلام کرد به دلیل مشکلاتی که برای مجموعه شهرخودرو پیش آمده، نمی‌تواند مانند گذشته کنار تیم باشد. بنابراین به دلیل این که نمی‌خواهد تیم لطمه ببیند، تصمیم به واگذاری باشگاه گرفته تا اگر مجموعه‌ای به دنبال خرید باشگاه است، برای جابه‌جایی امتیاز اقدام شود. امیدوارم در این فاصله مسئولان استان برای حمایت از تیم و جلوگیری از جدایی بازیکنان پیش‌قدم شوند.»
با این حال و با وجود ابراز امیدواری رحمتی، تزلزل مالکیتی و مدیریتی در شهرخودرو کار خودش را کرد و در اولین گام اکبر صادقی، کاپیتان این تیم راهی نساجی مازندران شد. در همین راستا شاید حتی زمستان سخت‌تری هم در انتظار شهرخودرو باشد؛ مخصوصا که برخی ستارههای این تیم مثل علی نعمتی و امین قاسمی‌نژاد مورد توجه چند باشگاه لیگ برتر قرار گرفته‌اند. شهرخودرو در نیم‌فصل اول روزهای پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشت. نهایتا هم این تیم با ۱۸ امتیاز در رتبه نازل دوازدهم به کار خودش پایان داد. پس روشن است که اگر حمایت کافی صورت نگیرد، بعید نیست شهرخودرو به دسته پایین‌تر سقوط کند. شهرخودرو هشت سال پیش با نام ابتدایی پدیده با مالکیت مجموعه پدیده شاندیز در فوتبال ایران متولد شد. بعدتر پدیده شاندیز به مشکل خورد؛ تا جایی که در سال ۹۸ فرهاد حمیداوی امتیاز این تیم را با قیمت ۴۳ میلیارد تومان برای مجموعه شهرخودرو خریداری کرد. حالا اما خود این شرکت هم به مشکل خورده و ماه گذشته شایعات بسیار زیادی در مورد دستگیری برخی عوامل آن در پی شکایات مردمی منتشر شد. منابع نیمه‌رسمی حتی از صدور حکم جلب خود حمیداوی هم خبر دادند و مقارن با این حرف و حدیث‌ها، دیگر خبری از مالک شهرخودرو در محافل فوتبالی نشد. حالا هم حرف‌های مهدی رحمتی نشان می‌دهد مشکل جدی است و گویا یک باشگاه خصوصی دیگر به پایان راه نزدیک می‌شود؛ تیمی که شاید اگر امدادرسانی به موقع به آن انجام نشود، بعید نیست به سرنوشت امثال استیل‌آذین، استقلال اهواز، شموشک نوشهر، نفت تهران و … دچار شود.
امیدواریم چنان که مالکان شهرخودرو منتظرند، به سرعت خریدار جدیدی برای این باشگاه پیدا شود. شاید هم آن‌طور که قبلا شایعه شده بود، امتیاز این تیم به کارخانه فولاد خراسان انتقال بیابد. این اما در اصل مساله تفاوتی ایجاد نمی‌کند؛ این که در فوتبال ایران بدون سازوکار درآمدزایی پایدار، باشگاه‌های خصوصی دیر یا زود چاره‌ای جز سپر انداختن نخواهند داشت. گیریم که یک سرمایه‌گذار به هر دلیلی و با هر نیت – پاک یا ناپاک – وارد این اقلیم شد، امتیاز یک باشگاه را خرید و خرج آن را داد؛ این رویه تا چه زمانی می‌تواند ادامه داشته باشد؟ یعنی یک مالک تا کی می‌تواند از جیبش هزینه کند و انتظاری هم برای بازگشت سرمایه نداشته باشد؟ بدیهی است که این اتفاق تنها در یک دوره محدود ممکن است رخ بدهد و بعد از آن جناب مالک خسته و پشیمان یا بی‌پول و مستاصل خواهد شد. پس برای هزارمین بار، اگر قصد دارید مردم صاحب این فوتبال شوند، اول زمینه‌های پایدار کسب درآمد درست کنید. نخستین و مهم‌ترین‌شان هم حق پخش تلویزیونی است. در غیر این صورت تیم‌های خصوصی یا محو می‌شوند یا با دست و پای شکسته به دامان دولت برمی‌گردند.
انتهای پیام
