به گزارش ایسنا، ۲۵ سال پیش یک دروازبان ارمنستانی به فوتبال ایران آمد و آنقدر درخشید که هنوز از او یاد می‌شود و به دلیل عملکرد فوق‌العاده‌اش در خاطره‌ها باقی مانده است. آرمناک آلبرتی پطروسیان یکی از اولین دروازبانان تیم ملی ارمنستان پس از استقلال این کشور بود و با سابقه بازی‌های ملی در فوتبال ایران نیز خوش درخشید. او سال ۱۳۸۰ یک رکورد را در لیگ ایران از خود به جای گذاشت و ۷۰۴ دقیقه و نزدیک به دو ماه با پیراهن سپاهان رکورددار طولانی‌ترین زمان گل نخوردن در لیگ برتر ایران شد که ۱۶ سال این رکورد در اختیار او بود و شکسته نشد.
پطروسیان نزدیک به ۱۲ سال در ایران بازی کرد و در تیم‌های سپاهان، ذوب‌آهن درخشش خیره کننده‌ای داشت. او متولد ۱۳ نوامبر ۱۹۷۳ در ایروان است. پطروسیان اکنون نیز ۴۷ ساله است و در ارمنستان زندگی می‌کند و صاحب دو فرزند و یک نوه است. می‌گوید این روزها زندگی معمولی دارد و دیگر پیگیر فوتبال نیست و دوست ندارد به فوتبال برگردد اما دوستان زیادی در ایران دارد و به دلیل این‌که سال‌ها با فرهنگ ایرانی‌ها زندگی کرده است غذاهای ایرانی را نیز دوست دارد.
دروازبان سابق سپاهان و ذوب‌آهن پس از سال‌ها سکوت با ایسنا گفت‌وگو کرد که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید…
*چگونه وارد فوتبال ایران شدید؟
پیش از حضور در سپاهان در آرارات ارمنستان بازی می‌کردم و بعد از آن به ایران آمدم و در باشگاه سپاهان دو روز تمرین کردم و بازی من را دیدند و قبول کردند که در این تیم بازی کنم. از آن‌جا بازیکن سپاهان شدم.
*از موفق ترین دروازبانان خارجی لیگ ایران بودید. چه چیزی باعث این موفقیت شد…
من فقط سعی کردم کار خودم را انجام دهم و پیراهن هر تیمی را که می‌پوشیدم سعی کردم به شکلی بازی کنم که تیمم برنده زمین باشد، همین.
*نزدیک به ۱۲ سال در ایران بودید. از تجربه این سال‌ها بگویید …
من ۹ سال در سپاهان و ۲ سال در ذوب‌آهن بودم. در ۲ سالی که در ذوب‌آهن حضور داشتم نتیجه خوبی با این تیم گرفتیم اما در سپاهان سال‌های خوب و بد زیاد داشتیم. به هر حال توانستیم با سپاهان هم قهرمان لیگ شویم و اولین بار بود یک تیم شهرستانی این عنوان را به دست می‌آورد. در تاریخ هر باشگاهی سال‌های افت و سال‌های موفقیت وجود دارد و این عنوان هم از افتخارات تاریخ باشگاه سپاهان است.
*از شرایط زندگی و فرهنگ ایرانی‌ها بگویید. توانستید با این فرهنگ خودتان را وقف دهید؟
به هر حال من انسانم و بالاخره یک چیزهایی بود که اوایل کار را برایم سخت کرده بود. من چیزهای دیگری در ارمنستان یاد گرفتم و به ایران که آدم چیزهای دیگری دیدم اما اگر نمی‌توانستم، ۱۲ سال در ایران نمی‌ماندم. کم کم با شرایط عادت کردم و مثل بقیه مردم زندگی کردم. این را باید بگویم همان اوایل از نظر غذایی همه چیز برایم تازه بود اما بعدش عادت کردم و دیگر غذاهای ایرانی می‌خوردم. هنوز در خانه غذاهای ایرانی می‌خورم و مثلا ته چین مرغ، برنج، چلو گوشت و کباب را در خانه درست می‌کنیم و فقط اینجا کله پاچه نمی‌خوریم. یادم است در ایران با بچه‌ها صبح زود می‌رفتیم و کله پاچه می‌خوردیم. (با خنده)
*با دوستان‌تان در ایران هنوز در ارتباط هستید؟
چه فوتبالی و چه غیر فوتبالی یک سری از دوستانم در ایران هستند که هنوز با آن‌ها در ارتباط هستم. با فرهاد بهادرانی، احمد محمدپور، محمود کریمی و برخی دیگر از هم تیمی‌هایم در آن زمان ارتباط هستم.
*خاطره‌ای از آن سال‌ها به یاد دارید؟
خاطرات که خیلی زیاد است اما در آن سالی که با سپاهان قهرمان شدیم، برای‌مان خیلی لذت بخش بود که اکثر مردم شادی می‌کردند و لحظات خوبی را با آن‌ها تجربه کردیم.
*لیگ ایران را دنبال می‌کنید؟
من دیگر ورزش و فوتبال را دنبال نمی‌کنم و کلاً کنار گذاشتم. من بعد از پایان بازی‌ام در ایران دیگر فوتبال را کنار گذاشتم. تنها بازی‌هایی که از فوتبال ایران دیدم بازی‌های تیم ملی در جام جهانی بود. تیم ملی ایران در جام جهانی خیلی خوب بازی کرد اما مشخص بود که تجربه بازی‌های بین المللی و بزرگ را نداشتند. تیم ملی ایران جلوی بحرین و عربستان خوب بازی می‌کند اما جلوی تیم‌های بزرگی مثل آرژانتین تجربه کمتری دارد و موفق نمی‌شود.
*کیفیت دروازبانان ایرانی را چطور می‌بینید…
در حال حاضر چون دنبال نمی‌کنم نمی‌توانم در این خصوص صحبت کنم اما در آن سال‌هایی که در ایران بودند دروازبان‌های باکیفیتی زیادی را دیدم. فوتبال ایران در تمام ادوارش همیشه دروازبان‌های خوبی داشته است.
*دوست دارید یک روز به ایران برگردید؟
دوست دارم بیایم ولی فعلا باید ببینیم کرونا چه زمانی تمام می‌شود. اگر بعد از آن فرصتی باشد حتما می‌آیم. جوری شده است که مردم کل دنیا نمی‌توانند سفر کنند و جایی بروند. دوست دارم به ایران سفر کنم اما دیگر دوست ندارم در فوتبال فعالیت کنم.
*چرا دیگر فوتبال را دنبال نمی‌کنید و کنار گذاشتید؟
من کلاً فوتبال را کنار گذاشتم و دیگر نمی‌خواهم به ورزش برگردم. کاری ندارم در ایران باشد یا در ارمنستان؛ این تصمیمی بود که گرفتم و دیگر سمت ورزش نمی‌روم.
*این روزها زندگی‌تان چگونه می‌گذرد؟
یک سری کارهای شخصی خودم را انجام می‌دهم و بالاخره مشغول هستم. من دو فرزند دختر و یک نوه دارم. در اینجا یک زندگی عادی دارم و نه خیلی سطح بالا با شرایط فوق العاده و نه خیلی ضعیف است. خوب و عادی است.
*اگر صحبتی با هواداران تیم‌های سابق‌تان دارید، می‌شنویم…
من خاطرات خوبی از آن‌ها دارم. ان‌شاءالله سپاهان و ذوب‌آهن همیشه بالای جدول باشند و هر کدام از تیم‌های قوی تر است به قهرمانی برسد. من برای هواداران و تیم‌هایم آرزوی موفقیت دارم.
انتهای پیام
