مثلا به جای این که همسرتان را به دلیل رعایت نکردن نظم انتقاد کنید، هنگامی که نظم را رعایت می کند خیلی او را تقدیر کرده و از او تعریف کنید. این کار به مرور زمان، باعث می شود عدم رعایت نظم او کم رنگ شده و رعایت کردن نظمش بیشتر شود.

قبل از نقد طرف مقابل، نیتتتان را با خودتان مرور کنید! آیا واقعا قصد کمک به او و اصلاحش را دارید یا صرفا می خواهید دلتان خنک شود یا او را ضایع کنید؟؟؟!!! با خودتان رو راست باشید. چون نیت شما در صحبتتان حتما اثر گذار خواهد بود.

قبل از نقد نقاط منفی او، حتما به نقاط مثبتش فکر کنید و آن ها را به زبان آورده و به خاطر آن نقاط مثبت، تقدیرش کنید (نقاط مثبتی که ذکر می کنید و تقدیرتان واقعی باشد، چاخان نباشد!)

مراقب باشید رفتارش را نقد کنید و نه شخصیتش را. مثلا نگویید “شلخته ای” بلکه رفتارش را مثلا این که هنگام خانه امدن لباس هایش را روی تخت می اندازد یا جوراب و کیفش را کنار اتاق می انداز نقد کنید.

حتی الامکان نقدتان را کوتاه و خلاصه و در حد ضرورت بگویید. یعنی نقدتان را شاخ و برگ های اضافی ندهید و آن را طولانی نکنید.

جملاتتان را با ضمیر “من” آغاز کنید و نه ضمیر “تو”. مثلا به جای این که بگویید “تو به ظاهرت نمی رسی و به آراستگیت اهمیت نمی دهی.” بگویید: ” من دوست دارم بیشتر به خودت برسی.”

رفتار منفی طرف مقابل را تعمیم افراطی ندهید. مثلا نگویید :”تو هیچ وقت حوصله ی حرف زدن نداری!” آیا واقعا هیچ زمانی نبوده که او با شما با حوصله حرف زده باشد؟؟؟

مبهم صحبت نکنید و حرفتان را واضح و حتی با مثال بیان کنید. مثلا نگویید :”من از رفتارایی که با من داری راضی نیستم!”