البته وجود نگرانی و اضطراب برخاسته از نوع عملکرد مسؤلان و متولیان اداره کشور در جامعه ما موضوع تازه و غریبی نیست و سال ها، بلکه دهه هاست که در میان مردم جریان دارد و به امری روزمره و عادی تبدیل شده است که اگر نباشد جای تعجب و حیرت دارد. اینطور هم که داریم می بینیم، فعلا اراده محکم و انگیزه غالبی که برای کاهش و به حداقل رساندن این نگرانی ها به کار گرفته شود محسوس و قابل لمس نیست. به همین دلیل احساس می شود که ایجاد تشویش و نگرانی در میان مردم، به وظیفه و ماموریت ذاتی بعضی مسؤلان و کارگزاران تبدیل شده است و آن ها دارند این ماموریت را به نحوی به انجام می رسانند که خواب راحت از چشم مردم گرفته شود.

بخش قابل توجهی از اضطراب ها و نگرانی هایی هم که این عده از دست اندرکاران اداره امور مملکت تولید می کنند ناشی از تضاد و تناقض در حرف و عمل ایشان است؛ مسؤل محترمی که وعده می دهد درسال جدید گرانی در کار نخواهد بود اما در همان حال قیمت کالاهای اساسی مورد نیاز مردم افزایش چشمگیر پیدا می کند، مسؤل بسیار محترم دیگری که وعده مبارزه با فساد می دهد در حالی که برادر، فرزند یا داماد او به جرم فساد در زندان و یا در حال محاکمه است، سیاستمدار بزرگواری که مردم رنجدیده را به مقاومت و پایداری بیشتر در برابر سختی ها و کمبودها دعوت می کند، اما خود و خانواده اش در حال استفاده از بهترین امکانات تفریحی و رفاهی در کشورهای همسایه هستند، صاحب منصب انقلابی و متدینی که بر خودکفایی و استفاده از امکانات داخلی اصرار می ورزد اما برای مداوای یک بیماری معمولی که به راحتی در داخل کشور درمانپذیر است به سفر فرنگ می رود، مدیر انقلابی و مبارزی که شعار مرگ بر آمریکا می دهد اما فرزند دلبندش در همان آمریکای جهانخوار مشغول زندگی و تحصیل است و…. در زمره همان دست اندرکارانی هستند که تناقض های گفتاری و رفتاری آن ها مردم را می آزارد و رنج می دهد و تولید نگرانی، اضطراب و در نهایت بی اعتمادی می کند.

آگاهان امر عقیده دارند ادامه این بی اعتمادی به نوبه خود به فروپاشی اجتماعی می انجامد و خدای ناکرده وضعیت نابسامانی را برای کشور و جامعه رقم خواهد زد. البته امیدوار هستیم که این طور نشود و تصمیم سازان و متولیان اصلی و عمده کشور با از خود گذشتگی لازم، چاره عاجلی بیندیشند و در سال جدید به این نگرانی ها پایان بدهند.

شرط اول قدم در این راه نیز پوزش و آوردن عذر تقصیر به پیشگاه ملت است. قدم مهم بعدی تعامل هرچه بهتر و بیشتر با جامعه جهانی به قصد حل مشکلات داخلی است. تعامل و همکاری سازنده با جامعه جهانی به ما این امکان را خواهد داد که از آخرین شیوه ها و متدهای حکمرانی رایج در دنیا استفاده کنیم و با تلفیق آن ها با الگوهای بومی، راه را برای شایسته سالاری هرچه بیشتر و برکشیدن مدیران توانمند به منظور اداره کشور و خروج از دایره تنگ الیگارشی و انحصار مدیریتی فراهم آوریم. به این ترتیب کارها هرچه بیشتر و بهتر به سامان خواهند رسید و نگرانی ها و ناراحتی ها کاهش خواهند یافت.