صابری اهل فرهنگ بود و ذوق ادبی داشت. در مجله توفیق کار کرده بود و بعد از انقلاب به واسطه ارتباطاتش با انقلابیون این فرصت را یافت که به نقد حکومت بپردازد. همین کار را در همان زمان روزنامه ابرار در هفته نامه ای بنام توفیق دیدار خواست دنبال کند که تحمل نشد و بعد از چند شماره اجازه انتشار نیافت. شاهکارصابری که به گل آقا مشهور شد ” دو کلمه حرف حساب بود” که تقریبا هر روز به پشتیبانی اقای دعایی نماینده  امام در موسسه اطلاعات در پیشانی صفحه سوم روزنامه اطلاعات منتشر می شد.

نقطه قوت صابری تسلطش بر ادبیات بود و چنان شیوا می نوشت که بیش از اینکه انتقادش موجب ناراحتی بشود خواننده مقهور شیوایی نوشتارش می شد چیزی مانند حکایات سعدی ، بزرگی گفته بود روزنامه نگاران در نقل مطالب با هم تفاوتی ندارند بلکه این سبک نگارش آنان است که مطالب برخی را خواندنی تر می کند. و گل آقا در حد اعلا این توانایی را داشت که مقاله نقد سیاسی و اجتماعی را به یک متن ادبی جذاب و نمایش فکاهی تبدیل کند. ویژه گی دیگر قلم گل آقا خلاصه نویسی بود. در زمانه ای که متن های کوتاه خیلی باب نبود گل آقا در کوتاهترین متن ممکن منظور و مفهوم مد نظرش را منتقل می کرد. نثر فاخر و طنز منزه از پیرایه های تحقیر و توهین و حتی کلمات سخیف و استفاده از ادبیات فاخر مطالب گل آقا را از طنز متداول در ادبیات ما متمایز می کرد و از همه مهمتر اینکه سوژه های را از دل مباحث روز در می آورد و با نگاه مردم عادی در می آمیخت و به شاهکارنمایشی در قالب  طنز ادبی تبدیل می کرد. طنز گل آقا دز خنده آوریش آنقدر بالا بود که خشم مجال بروز نمی یافت یعنی حتی اگر مخاطب طنزش عصبانی هم می شد جلو خنده اش را نمی توانست بگیرد و این خشنونت را بلا اثر می کرد. یعنی قلمش بجای نیش، نوش بود و باعث قلقلک می شد. صابری با انتشار مجله گل آقا کارش را گسترش داد و بر کمیت تولیداتش افزود ولی این تولید انبوه بر کیفیت کارش تاثیر گذاشت و مطالب مجله هیچگاه به شاهکارش در دو کلمه حرف حساب نزدیک هم نشد.

“دو کلمه حرف حساب” با خلق کارکتورهای جذاب می تواند یک نمایش کمدی باشد و کاش انیمشن سازان با تبدیل آن به یک اثر نمایشی هم این شاهکار را ماندگار کننده و هم با خلق یک محصول جذاب در رسانه ای دیگر بر غنای طنز و کمدی ایرانی بیافزایند.