به گزارش تجارت گردان ، سیگار، این مارپیچ دودآلود، رقصی است از نورون‌ها و عادت‌ها. هر پک، تیری است به سوی مغز، و نیکوتین، نقاش چیره‌دستی که بر بومِ ذهن، طرح‌های وابستگی می‌کشد. اما چرا ترک این میهمان ناخوانده، برای برخی چون کندن پوست است و برای برخی دیگر، چون برگرداندن برگ‌های پاییزی؟

نیکوتین، جادوگرِ خاموش، با ورود به خون، پرده‌ای از دوپامین می‌آفریند – لحظه‌ای پرواز، سپس سقوط. وابستگی جسمانی، زنجیری نامرئی که با قطع مصرف، بدن را به آشوب می‌کشد: اضطراب، بی‌قراری، سردرد… گویی مغز فریاد می‌زند: “بازگرد!”

سیگار، بیش از یک ماده، عادت است. فنجان قهوهٔ صبحگاهی، استرسِ کار، جمع دوستان… این رفتارهای تکرارشونده، ریشه‌هایی عمیق در ناخودآگاه دارند. ترک، یعنی کندن این ریشه‌ها و بازسازیِ زمینی جدید.

مطالعات نشان می‌دهند زنان، با حساسیت بیشتر به نیکوتین و تاثیرپذیری از عوامل روانی (استرس، کنترل وزن)، گاه در میانهٔ این نبرد، سنگین‌تر می‌نالند. مردان، اما بیشتر در دام وابستگی فیزیولوژیک گرفتار می‌شوند. پس راهِ رهایی نیز باید شخصی‌سازی شده باشد.

چرا برخی پس از ۲۰ سال، یکشبه سیگار را کنار می‌گذارند و برخی در چرخهٔ ترک و بازگشت می‌مانند؟ پاسخ در ترکیبِ ژنتیک، شیمی مغز، محیط و لحظه‌ای جادویی از تصمیم نهفته است. گاهی یک تهدید سلامتی یا جرقه‌ای عاطفی، کافی است تا فرد از قلهٔ وابستگی پایین بپرد.

راهِ رهایی:
ترک موفق، نیازمند حمایت چندلایه است:

• جایگزین‌های نیکوتین (آدامس، چسب)
• مشاورهٔ روان‌شناسی برای شکستن زنجیر عادت
• تغییر سبک زندگی (ورزش، تغذیه)
• و مهم‌تر از همه: خواستنِ واقعی.

سیگار، قصه‌ای است از سلول‌های معتاد و ذهنِ شرطی‌شده. اما ترک، حماسه‌ای است از اراده و آگاهی. شاید کلیدِ رهایی، نه در حذفِ سریع، که در درکِ عمیقِ این پیچیدگی‌ها باشد.