از همان دوران خیلی‌ها برای قرمز و آبی کلانشهر تهران سرو دست می‌شکستند و با فریادهای پرخروش خود، تنور مسابقات را داغ نگه می‌داشتند.
اگر واقع‌گرا باشیم باید بپذیریم که این ۲ تیم مردمی و صد البته پرطرفدار، ریشه در لایه‌ها و قشرهای جامعه ما دارند.
در این رهگذر، شاهد بودیم که هر زمان این ۲ باشگاه ریشه‌دار ردای موفقیت بر قامت خود بدوزند، قطار تیم ملی ما هم بر ریل توفیق قرار می‌گیرد.
باری، دربی بزرگ پایتخت در راه است و هواداران دلباخته دو تیم ریشه‌دار شمارش معکوس را برای پیکار دو رقیب دیرینه آغاز کرده‌اند؛ التهاب خاصی در جامعه فوتبال سایه انداخته و نگاه‌ها را به بازی دوشنبه معطوف کرده است.
تجربه نشان داده پیکار سرخآبی‌ها همیشه، میزان‌الحراره (دماسنج) لیگ را بالا و بالاتر می‌برد و حتی دیگر رویدادها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.
از اینها گذشته باید اعتراف کرد شوربختانه این روزها اوضاع بر مدار احساسات می‌چرخد و منطق کمتر چاشنی کار می‌شود، بویژه در فضای مجازی.
به همین سبب تصویری که امروز در ذهن داریم، بیم آن می‌رود حواشی و تنش‌های عجیب و غریب و کم سابقه بر این بازی سایه بیندازد و از زیبایی‌های این دربی بیش از پیش بکاهد.
ناگفته پیداست که کری‌خوانی نمک فوتبال است که نه تنها ایرادی به آن روا نیست بلکه موجب گرمای بازی‌های این دو باشگاه می‌شود. اما متاسفانه این روزها شاهد توهین، بی‌حرمتی و رفتار تندخویانه هستیم و شاخ و شانه کشیدن‌های برخی از پیشکسوتان دو تیم در فضای مجازی، شیفتگان واقعی فوتبال را در لاک نگرانی فرو برده است.
وقتی ملی‌پوشان قدیمی که حتی در جام‌جهانی و جام ملت‌های آسیا بازی کرده‌اند و باید الگوی جوان‌ترها باشند، حرمت‌شکنی می‌کنند دیگر از هواداران پرسپولیس و استقلال چه توقعی می‌توان داشت …؟
شکست و پیروزی از اجزای لاینفک فوتبال بشمار می‌روند و بطور قطع اگر هر دو طیف ظرفیت برد و طاقت باخت را ملکه ذهن خود کنند، این همه ابرهای غلیظ حاشیه بر اردوی دو تیم سایه نخواهد انداخت.
از این پیشکسوتان انگشت‌شمار و آتش‌بیاران معرکه جدا درخواست می‌کنیم، اجازه بدهند فضا برای ارائه یک بازی حساب شده فراهم شود و در نهایت دربی دوشنبه آغازی نیکو و فرجامی خوشایند داشته باشد.
