به گزارش پایگاه خبری تجارت گردان، حسین آقا کوچکی در گفت‌وگو با ایلنا در خصوص تاثیر تحولات ارزی بر واحدهای تولید کننده پوشاک، گفت: با توجه به اینکه بیش از ۵۰ درصد مواد اولیه این صنف وارداتی است نوسان قیمت دلار تاثیر مستقیمی بر قیمت تمام شده ما می‌گذارد ضمن آنکه مواد داخلی نیز به صورت غیرمستقیم اثرگذاری خاص خود را دارد.

وی افزود: در ابتدای نوسانات دلار، مواد اولیه به شدت در بازار کمیاب شده بود اما با تشکیل کارگروه این پدیده تا حدودی حل شد اما این را باید در نظر گرفت که هر صنفی ۳ تا ۴ تاجر اصلی دارد و بقیه فرعی هستند  که همان اصلی‌ها تعیین می‌کنند که امروز مواد به چه قیمتی باشد. اکنون هم همان آقایان فقط به صورت نقدی جنس می‌دهند و حتی در برخی مواقع، ابتدا باید پول پرداخت شود و بعد از دو هفته کالا تحویل می‌شود فلذا در این بازار هر تولیدکننده‌ای که توان خرید نقدی و فروش نسیه را داشته باشد، می‌تواند فعالیت کند.

آقا کوچکی ادامه داد: این تاثیرگذاری به حدی است که قیمت‌های ما اکنون به اندازه افزایش قیمت دلار، نسبت به سال قبل افزایش داشته است. البته این افزایش قیمت در صنف ما اثرات مثبتی نیز داشته است و آن به صرفه نبودن واردات و قاچاق پوشاک از کشورهای همسایه است که باعث شده مردم به سمت تولید داخلی روی بیاورند.

رئیس اتحادیه پیراهن‌دوزان و پیراهن‌فروشان افزود: این اتفاق باعث شده که مردم در خرید خود نیز دقت کنند. تا پیش از این زیاد به کیفیت و دوخت کالا توجه نمی‌شد و برخی با استفاده از همین فرصت، کالای درجه ۲ و ۳ را به عنوان کالای درجه یک به فروش می‌رساندند اما اکنون چون هزینه بالا رفته، مردم با دقت و وسواس بیشتری کالا انتخاب می کنند.

وی با اشاره به افزایش فروش کالاهای درجه ۳ گفت: با توجه به کاهش قدرت خرید مردم مشتری این قبیل کالاها افزایش پیدا کرده است ضمن آنکه کالاهای برنددار و درجه یک نیز در بازار وجود دارد. به طور کلی اکنون در بازار پوشاک ایران همه نوع کالایی برای تمام سلایق وجود دارد و از کالای درجه سه تا پیراهن برند را می‌توان تهیه کرد.

آقاکوچکی با انتقاد از برخوردهایی که با تولیدکنندگان از سوی دستگاهای مختلف صورت می‌گیرد گفت: ما به عنوان سربازان خط مقدم جنگ اقتصادی و ولایت، از دولت و حاکمیت گله‌مند هستیم. در حالیکه ما با این وضعیت سخت چراغ تولید را به هر قیمتی که شده روشن نگه داشته‌ایم اما هیچ تفاوتی در نگاه دستگاه‌ها به تولیدکنندگان وجود ندارد و از سویی بانک‌ها نیز به دنبال سود خودشان هستند و هیچ ملاحظه‌ای ندارند. اصلا برای آنها مهم نیست که بهای گرفتن این سود بیکار شدن ۱۰ کارگر است، البته اگر ما وام دویست میلیونی درخواست کنیم باید چندین وثیقه ارائه دهیم در حالیکه همه می‌دانند به افراد نورچشمی، بدون وثیقه و حتی ضامن، وام‌های میلیاردی می‌دهند. این تفاوت‌ها است که ما را آزار می‌دهد و انگیزه کار کردن و توسعه را از ما می‌گیرد.